Κυκλοφορίες 11 - 04 - 2012

Οικογενειακά δράματα στο σπιτικό των Waynes.

Ναι, έτσι ακριβώς. Το Batman And Robin #8 δεν έχει πολύ δράση και μπορεί να πει κανείς πως αναλώνεται σε διαλόγους μεταξύ Bruce, Alfred και Damian. Παρ'όλα αυτά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπορεί κανείς να πει πως είναι μέχρι και υπέροχο και πως ο Tomasi έχει αρχίσει να γράφει τους Bruce και Damian καλύτερα από τον Morrison ενώ την ίδια στιγμή αναδεικνύει το πόσο πιο σημαντικός χαρακτήρας είναι ο Alfred μα και πόσο χρήσιμος για τους συγγραφείς που έχουν περάσει από το comic. Για τον Gleason τα λόγια περιττεύουν, αυτός και ο Capullo πρέπει να μείνουν χρόνια σαν Bat-artists.

Στο Shade #7 η μεγάλη μάχη διαδραματίζεται μέσα στην Sagrada Familia. Έπαθλο για τον Shade και τους συντρόφους του η διάσωση των κατοίκων της Βαρκελώνης από μια μακάβρια βόμβα ψυχών. Τώρα, εδώ που τα λέμε, αν δεν έσωζαν μερικούς από αυτούς, τους παίκτες των εθνικών μπάσκετ και ποδοσφαίρου που κατοικοεδρεύουν στην πόλη λόγω της Μπαρτσελόνα, δεν θα ένιωθα και άσχημα. Τι να κάνουμε όμως, ο Shade, η Sangre και ο Montpellier είναι κάτι παραπάνω από καλοί στην δουλειά τους.

Το Batwoman #8 είναι καλό. Όχι όμως τόσο καλό όσο ήταν ή και θα έπρεπε. Και δεν είναι τόσο ούτε όσο τα δυο προηγούμενα τεύχη. Και δεν είναι μόνο της Amy Reeder το φταίξιμο. Ναι, δεν τα κατάφερε όπως θα έπρεπε. Αλλά κι ο JHWIII θα έπρεπε να γνωρίζει πως δεν έχουν όλοι το ταλέντο του και δεν μπορούν να βαδίσουν στα χνάρια του. Τέλος πάντων. Η ιστορία συνεχίζει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και το όλο μπλέξιμο που υπάρχει είναι περισσότερο διασκεδαστικό από ενοχλητικό.

Το αντίθετο πάντως συμβαίνει με το Batgirl #8. Εκεί που είχα αρχίσει να το συνηθίζω, το #6 μέχρι και καλό το βρήκα έρχεται αυτό το τεύχος με το οποίο η Simone πέφτει στην παγίδα που απέφυγε στα πρώτα, να ασχοληθεί δηλαδή πολύ περισσότερο το Killing Joke απ'ότι θα έπρεπε. Και σαν να μην έφτανε αυτό εμφανίζεται και ο ψυχοπαθής αδερφός της, με τον οποίο είχαμε καθαρίσει στην προ new52 continuity με έξοχο εδώ που τα λέμε τρόπο.

Τι άλλο έχουμε από DC; Ένα Deathstroke #8 με το οποίο κλείνει σχετικά καλά ένας κύκλος πριν την καταστροφική έλευση του Liefeld. To Demon Knights #8 που ένα τεύχος μετά το κλείσιμο του πρώτου arc ρίχνει στροφές και δίνει ένα διασκεδαστικό origin story για την Xanadu. Στο Frankenstein Agent Of S.H.A.D.E. #8 η Lady Frankenstein ακολουθεί τα βήματα του Hellboy, τεμπέλιασε λιγάκι ο Lemire εδώ. To Resurrection Man #8 δεν ήταν ιδιαίτερα καλό και το τέλος του το χάλασε περισσότερο. To Green Lantern #8 ήταν πολύ καλό. Τελικά η ιδέα να φέρουν τον Sinestro στο προσκήνιο ήταν πολύ καλή, η χρήση της Indigo Tribe στα τελευταία τεύχη μου φαίνεται ενδιαφέρουσα και το σχέδιο του Mankhe είναι πολύ όμορφο.

Vertigo. To Unwritten #36 ασχολείται με τον Tinker και τον Pauly τον λαγό. Και ευτυχώς λείπει ο Peker από τα μελάνια την θέση του οποίου έχει ο Rufus Dayglo που παραδίδει μια όμορφη δουλειά, κάτι που είχαμε καιρό να δούμε. Το Saucer Country #2 γίνεται πολύ διασκεδαστικό ανακατεύοντας πολιτική και συνωμοσιολογία και χρησιμοποιώντας κάθε κλισέ που μπορεί να βρεθεί όσον αφορά την επίσκεψη εξωγήινων στην Γη. Ναι, αναφέρονται και τα anal probes!

Περνάω στην πλούσια παραγωγή που έχει η Dark Horse αυτόν τον μήνα. Καλύτερο όλων το Conan The Barbarian #3. Στέρεο το οικοδόμημα που χτίζει ο Brian Wood. Δεν ξέρω τι λέτε αλλά μου αρέσει πολύ το σενάριό του. Και μου αρέσει αφάνταστα και η δουλειά της Cloonan στο σκίτσο που απεικονίζει τον Conan σαν όχι έμπειρο φονιά αλλά σαν άβγαλτο ακόμα και όχι κυνικό πολεμιστή και την Belit σαν αισθησιακή χυμώδη δαιμόνισσα. Η Belit της Cloonan κάνει τις σελίδες να ιδρώνουν ρε. Μεγάλη επιτυχία.

Το Alabaster Wolves #1 είναι το πρώτο τεύχος μίνι σειράς από τους Caitlin R. Kiernan και Steve Lieber. Έχει να κάνει με μια έφηβη αλμπίνα κυνηγό τεράτων, όχι μεταλλαγμένη σαν τον Geralt, απλώς αγγελοκρουσμένη. Κυριολεκτικά όμως. Lobster Johnson The Burning Hand #4 και Orchid #6 τα βρήκα καλά αλλά όχι τόσο για να γράψω περισσότερα γι'αυτά. Το Buffy The Vampire Slayer Season 9 #8 φυσικά είναι και είναι κακό. Και ο Drew Goddard μάλλον έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να γυρίσει να γράψει ένα arc.

Από Image υπάρχει το ανέλπιστα αξιοπρεπές Glory #25. Πρέπει να είναι νόμος της φύσης, ότι όποιος αλλάξει τα φώτα σε άλλον ένα χωρίς ίχνος φαντασίας και δημιουργικότητας χαρακτήρα του Liefeld, θα κάνει κάτι το λιγότερο ενδιαφέρον. Και πολλές φορές αριστουργηματικό. Το Saga #2 είναι εντάξει μα βρίσκω το artwork του έτσι κι έτσι ενώ δεν μπορώ να συνηθίσω ακόμα τους δεύτερους χαρακτήρες. Το Thief Of Thieves #3 είναι μάλλον μέτριο. Η σειρά μεταφερθεί στην τηλεόραση. Δεν ενθουσιάζομαι. Το Rich Johnston's Iron Muslim #1 που εκδίδεται από την Boom είναι αρκετά ενδιαφέρον. Έχει καλή σάτιρα και σχετικά καλό χιούμορ. Όχι άσχημα για τον κυρίως δημοσιογράφο Johnston.

Τελειώνω με Marvel. Ό,τι καλά λόγια είπα για το Ultimate Comics X-Men #9 τα παίρνω πίσω με το Ultimate Comics X-Men #10. Το Uncanny X-Men #10 δεν με άφησε ικανοποιημένο επίσης. Τα Avengers Assemble #2 και New Avengers #24 δεν μπόρεσα καν να τα διαβάσω έτσι όπως μπλέχτηκαν με το crossover. Ούτε το Avenging Spider-Man #6 διάβασα καθώς αποτελεί μέρος άλλου crossover μα πρέπει, γιατί είδα πως το γράφει ο Rucka. To Secret Service #1 είχε το θετικό που για τίτλος του Millar διαβαζόταν. Το αν θα το συνεχίσω είναι άλλη ιστορία.