Κυκλοφορίες 09 - 10 - 2013

Ας κάνω ένα ποστ ανήμερα της εθνικής μας εορτής.

DC

Το Batman #24 είναι υπέροχο. Από άποψη σεναρίου ο Scott Snyder καταφέρνει να δώσει μια εναλλακτική, πιο σύγχρονη origin story που μπορεί να μην γίνει κλασική, να μην φτάνει την αντίστοιχη του Year One, στέκεται όμως πάρα πολύ καλά. Ο Capullo κάνει θαύματα στο σχέδιο. Με την βοήθεια των Miki και Placenscia δίνει μια από τις καλύτερες και πιο καθαρές δουλειές του. Δεν έχω λόγια.

Τι άλλο υπάρχει; Ένα έτσι κι έτσι Batgirl #24, ένα πολύ κακό Constantine #7 που αποτελεί δικαίωση σε όσους διαφωνούσαν με το reboot και το μάλλον μέτριο Superman - Wonder Woman #1. Από την Vertigo το μέτριο FBP Federal Bureau Of Physics #4 και το ενδιαφέρον και γεμάτο βία και μαγεία Coffin Hill #1.

MARVEL

Ξεκινώ με ένα χαρούμενο νέο. Το Astonishing X-Men #68 είναι το τελευταίο τεύχος της σειράς. Επιτέλους, φυτοζωούσε αυτό το κόμικ. Και οι λίγοι που το διάβαζαν δεν νομίζω πως το αγόραζαν. Πιστεύω πως με το που τέλειωσε την ιστορία του ο Whedon έπρεπε να είχε σταματήσει αυτή η σειρά. Η συνέχεια από τον Ellis και από άλλους εξάλλου είχε εντελώς διαφορετικό ύφος.

Συνεχίζω με το Infinity #4. Καλό είναι αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Θα ρίξω φταίξιμο στα deadlines που ο Opena πχ αντιγράφει τον εαυτό του στις δυο τελευταίες σελίδες ή στο ότι ο Dustin Weaver δεν κάνει γενικά την καλύτερη δουλειά. Στο Thor God Of Thunder #14 θα σταθώ στο μετριότατο artwork των Garney και Svorcina. Ντροπή. Το X-Men #6 που αποτελεί το 7ο μέρος του Battle of the Atom είναι μέτριο. Θα μπορούσε να είναι κακό. Οι χαριτωμενιές του μικρούλη Shogo όμως το γλιτώνουν.

INDIES

Από την Dark Horse υπάρχει το Abe Sapien #6 που απλώς διαβάζεται και το Shaolin Cowboy #1 το οποίο το διαβάζει κανείς μόνο για το σχέδιο του Geoff Darrow. Γιατί; Μα επειδή το σενάριο είναι στην καλύτερη περίπτωση υποτυπώδες. Aπό την Image έχουμε το Walking Dead #115 στο οποίο βλέπουμε πως εκείνος ο δειλός τύπος των προηγούμενων τευχών είναι δειλός. Σιγά. Τουλάχιστον στο Chew #37 o Tony "μιλάει" με την πεθαμένη του αδερφή ενώ στο Three #1 βλέπουμε τους Σπαρτιάτες από άλλη οπτική γωνία. Τέλος από την Valiant υπάρχει το Archer And Armstrong #14 που δεν μου άρεσε όσο τα προηγούμενα τεύχη. Κάστες από δω κι από κει, μπέρδεμα.